De Blaas meridiaan
Je herkent het vast: dat gevoel van een hoofd dat maar doorgaat. Gedachten die zich opstapelen, ronddraaien, nergens heen lijken te willen terwijl je lichaam ergens achteraan bungelt. Zwaar. Druk. Vol.
Tijdens een sessie kwam een klant binnen precies met dat gevoel. Ik begon met het cuppen van de blaasmeridiaan, een belangrijke energielijn die helpt spanning en vastgezette druk los te laten. Zodra de cups zich aan haar huid hechten, gebeurde er iets. Ze keek op en zei verbaasd: “O, ik voel het al… ik zak ineens helemaal in mijn lijf. Mijn hoofd voelt zoveel leger.”
Alsof er van binnen ruimte werd gemaakt. Alsof lichaam en hoofd elkaar weer terugvonden.
Naarmate de sessie vorderde, werd haar ademhaling dieper. Haar schouders zakten. Haar hele systeem leek langzaam te ontdooien. Je kon bijna zien hoe de spanning haar lichaam verliet en hoe de storm in haar hoofd plaatsmaakte voor stilte. Waar ze binnenkwam met onrust, ontstond nu een zachte helderheid en een gevoel van aanwezigheid in het moment.
Toen ze aan het einde van de sessie opstond, straalde ze. Haar gezicht open, haar adem ruim.
“Wat een verschil,” zei ze. “Mijn hoofd is zóveel rustiger… en mijn lijf voelt eindelijk weer soepel.”
Het is bijzonder om te zien wat er gebeurt wanneer je lichaam de kans krijgt om te ontspannen en je hoofd de ruimte om mee te bewegen.
Het basis chakra
De cupping sessie stond helemaal in het teken van het basischakra. Het centrum van je fundament, veiligheid en stevigheid.
Tijdens de behandeling werkte ik op haar benen. Aan de buitenkant leek er weinig te gebeuren: geen grote emotie, geen zichtbare ontlading. Maar onder de oppervlakte begon iets te verschuiven. En dat liet zich de dagen erna pas echt zien…
Langzaam kwamen diepere lagen naar boven. Oude herinneringen. Vergeten gevoelens. Pijn die jarenlang ergens in het lichaam had gewoond zonder aandacht te krijgen. Het was alsof ze opnieuw in contact kwam met stukken van vroeger, precies zoals ze ooit waren ontstaan.
Ze koos ervoor om niet weg te duwen, maar te voelen. Ruimte te geven. Toe te laten. En dat maakte iets los.
De oude lading mocht eindelijk ontspinnen. Het trauma rondde zich af, laag voor laag, alsof er een deur openging naar zachtheid en verlichting. Met het loslaten kwam een diepe opluchting, een lichtheid die bijna tastbaar was. Ze zei dat ze zich letterlijk lichter voelde, alsof ze weer stevig op haar eigen basis kon staan.
Het is bijzonder wat er gebeurt wanneer je je lichaam, je energie en je onderbewuste de ruimte geeft om te spreken.